26/5/2021 புதன் மாலை ஏழு மணி. என் அழைப்பை ஏற்றுக் குறித்த நேரத்தில் வந்து கொட்டம் அடித்தது ஒரு மாணவர்ப் படை.
கோபி வைரவிழா மேனிலைப்பள்ளியில் நான் பணியாற்றிய கால் நூற்றாண்டு காலத்தில்(1979-2004) என்னிடம் படித்த நூற்றுக்கணக்கான மாணவர்களில் பலரை,அமெரிக்காவில் இருந்த வண்ணம், இணையவழியில் ஜூம் செயலி மூலமாகச் சந்தித்து உரையாடினேன்.
நான் வணங்கும் சாமிகளில் எனது சைக்கிளும் ஒன்று. அதனால்தான் சைக்கிள்சாமி என்று குறிப்பிட்டேன். நான் அரசு ஊதியம் பெறும் பணியில் சேர, முனைவர் பட்டம் பெற, வீடு கட்ட, கார் வாங்க, வங்கியிலே கொஞ்சம் வைப்பு நிதியாய் வைக்க, வறியவர்க்கு அல்லது உரியவர்க்குச் சிறிது வழங்க அடிப்படைக் காரணம் எனது சைக்கிள்தான். அதனால்தான் எனது புதிய ஹூண்டாய் காருக்குச் சமமாக மதித்து எனது 44 ஆண்டுகள் பழமையான சைக்கிளைப் பேணிப் பயன்படுத்தி வருகிறேன்.
1969 ஆம் ஆண்டு. பழைய திருச்சி மாவட்டம், பழைய உடையார்பாளையம் தாலுக்கா, ஆண்டிமடம் அரசு உயர்நிலைப் பள்ளியில் பள்ளி அளவில் நடக்கும் பத்தாம் வகுப்பு முழு ஆண்டுத் தேர்வு நெருங்கிக் கொண்டிருந்த சமயம் அது.
எங்கள் சொந்த ஊரான கூவத்தூரில் மிஞ்சிப் போனால் பத்து வீடுகளில் சைக்கிள் இருக்கும். ஒருவர் சொந்தமாக சைக்கிள் வைத்திருக்கிறார் என்றால் அவர் வசதியானவராகக் கருதப்பட்ட காலம் அது. சைக்கிள் வாங்கும் அளவுக்கு வசதியான நிதிநிலை இருந்தும் எங்கள் அப்பா ஏனோ சைக்கிள் வாங்கவில்லை. அவருக்கு சைக்கிள் ஓட்டத் தெரியாது என்பது ஒரு காரணமாக இருந்திருக்கலாம். எங்கள் வீட்டில் நான் மற்றும் அண்ணன் இருவர் இருந்தோம். அண்ணன்கள் இருவரும் வாடகைக்கு சைக்கிள் எடுத்து நன்றாக ஓட்டக் கற்றுக்கொண்டனர். ஒரு மணி நேரத்திற்கு ஒரு அணா வாடகை.
