வேடிக்கை மனிதரைப் போல்
(அகவல் பா)
தேடிச்
சென்று, “தேன்தமிழ் பாரதி,
வேடிக்கை மனிதர் யார்யார்?” என்றேன்.
விவரம்
அறிய விருப்பொடு நின்றேன்
அவரே
அதனை அழகாய்ச் சொன்னார்:
“தினமும் தேடித் தின்பதை எண்ணி
மனத்தில்
எண்ணி மகிழும் மக்கள்;
சிறப்பிலாக் கதைகள் சிற்சில பேசிப்
பிறப்பின்
பயனைப் பேசா மாந்தர்;
தானும்
கெட்டு வனமும் அழித்த
கானுறை
குரங்கின் கதையைப் போல
மனமிக
வருந்தி மற்றவர் வாட
தினமொரு
திட்டம் தீட்டும் மாந்தர்;
திருந்தா
திருந்து தின்றதைத் தின்று
பொருந்தா
வாழ்வைப் போக்கில் வாழ்ந்து
வயதும்
ஆகி வண்ணமும் குறைந்து
துயரப்
பட்டுத் துன்பம் பெருகி
எமனுக்
கொருநாள் இரையாய் மாறி
அமரர்
ஆகும் அறிவிலா மாக்கள்;
கொத்தித்
திரியும் கோழியை ஒருநாள்
கத்தியைக்
கொண்டு கழுத்தை யறுப்போர்;
அண்டிப்
பிழைக்கும் ஆட்டையும் கூட
உண்டியாய் ஆக்கி ஊன்வளர்ப் போர்கள்;
பாதியில்
நச்சுப் பாம்பென நுழைந்த
சாதியின்
பெருமை சாற்றும் மனிதர்;
சாமப்
போதிலும் திரியும் பேய்போல்
காம
நுகர்வில் கருத்துடை யோர்கள்;
நெஞ்சில்
உரமும் நேர்மைத் திறனும்
கொஞ்சமும்
இல்லா கோதுடை மாந்தர்;
கெஞ்சிக்
கேட்டும் கிடைக்கா திருப்பின்
வஞ்சனை
சொல்லும் வாய்ச்சொல் வீரர்;
தப்பும்
தவறும் தம்நாவி லேற
செப்பித்
திரியும் செருக்குடை
மாந்தர்;
மேவிய
தீங்கு மேலும் நடக்க
ஆவி
பெரிதென அடங்கிக் கிடப்போர்;
சொந்தச்
சோதரர் துயருறக் கண்டும்
சிந்தை
யிரங்காச் சிறுமதி யாளர்;
சிப்பாய்
கண்டால் சிறுநீர் கழித்துத்
துப்பாக்கி
பார்த்தால் தொடைமிக நடுங்கி
கப்சிப்
என்று கைவாய் மூட
எப்போதும்
குனியும் எழுத்தறி வில்லார்;
கயவர்
வழியில் கண்ணிலாக் குழந்தை
வியப்பொடு சென்று விழுவதைப் போல
பொய்யை
நம்பிப் பொறியில் சிக்கும்
மெய்யறி
வில்லா மக்கள் கூட்டம்;
விரியும்
பட்டியல் விரிக்கின்”
என்றார்
விழிநீர் பெருக விடைபெற் றேனே.
-கவிஞர் இனியன், கரூர்
துச்சில்:
கனடா.