கரணம் தப்பினால்

  பருவகால மாற்றம் என்பது நாம் வாழும் பூமிக்கு மட்டும் நிகழ்வதில்லை. பிறந்து பன்னிரண்டு வயது ஆனவுடன் ஒவ்வொரு ஆண், பெண் குழந்தையிடத்தும் பருவ கால மாற்றம் நிகழ்கிறது. எதிர் பாலரைப் பார்க்கும்போது ஓர்  இனம்புரியாத ஈர்ப்பு ஏற்படுகிறது.

   சக மாணவன், பள்ளிப் பேருந்து அல்லது ஆட்டோ ஓட்டுநர், தனிப் பயிற்சி அளிக்கும் ஆசிரியர், பக்கத்து மனையிடத்தில் வேலை செய்யும் கொத்தனார் இவருள் யாரேனும் ஒருவர் காட்டும் கண் சிமிட்டலைச் சூது என அறியாமல் அது காதலுக்கான தூது என எண்ணி கற்பனைத் தேரில் உலாவரும் சிறுமியர் சிலர், சிலந்தி வலையில் சிக்கிய சிறுபூச்சிகள் போல மீள முடியாமல் கெட்டழிகின்றனர்.

   இப்படிச் சிக்கிக் கொள்ளும் சிறுமியரிடத்தில் நடத்தை மாற்றங்கள் நிச்சியமாக இருக்கும். அந்தக் காலத்து அப்பா அம்மாக்கள் தம் பெண் குழந்தையிடத்தில் நிகழும் சிறு நடத்தை மாற்றத்தைக் கூட மிகத் துல்லியமாக அறிந்து நல்லது கெட்டதை எடுத்துக் கூறி அல்லது இடித்துக் கூறி நெறிப்படுத்துவார்கள். ஆனால் இந்தக் காலத்து அப்பா அம்மாக்கள் தாம் உண்டு தம் வேலையுண்டு என்று இருக்கிறார்கள். அப்படியே கொஞ்சம் ஓய்வு நேரம் வாய்த்தாலும் கைப்பேசியிலும் தொலைக்காட்சியிலும் மூழ்கி விடுகின்றனர்.

    காதல் எது காமம் எது எனப் புரிந்து கொள்ளும் பக்குவம் பதின்ம வயதினரால் பகுத்தறிய முடியாது. இருபத்திரண்டு வயதுக்கு மேல்தான் அவை குறித்த புரிதல் ஏற்படும். இந்தப் புரிதல் இல்லாத ஒரு சிறு பெண், பத்தாம் வகுப்பில் மூன்று பாடங்களில் நூற்றுக்கு நூறு மதிப்பெண் பெற்றவள், பன்னிரண்டாம் வகுப்பு முடிவதற்குள் மாயக்காதலில் சிக்கி உடலைத் தீண்ட அனுமதித்த  முட்டாள் தனத்தால், தன்னைவிட பதின்மூன்று வயது மூத்தவனான  ஒரு கொத்து வேலை செய்பவனின் சூழ்ச்சியால் கருவுற்றாள். ஒருமாதம் கழித்து வீட்டைவிட்டு வெளியேறி பெற்றோரின் ஒப்புதல் இல்லாமல் அவனுக்குக் கழுத்தையும் நீட்டினாள். அவர்கள் மாற்றிக்கொண்ட மலர்மாலைகள் வாடுவதற்குள், அவளுடைய அப்பாவுக்கு மாலைகள் குவிந்தன. ஆம். பெற்றப் பெண் தந்த அவமானம் தாங்காமல் தன்னை மாய்த்துக் கொண்டார்! பதினெட்டு வயதில் ஒரு பெண் குழந்தையை ஈன்று படாதபாடு படுகிறாள். அந்தத் தடியன் குடியனாகவும் மாறி அவளை வாட்டி வதைப்பது தனிக்கதை.

   இது ஏதோ ஒரு முன்பின் தெரியாத ஒரு பெண்ணின் சோகக்கதை என என்னால் ஒதுக்கிவிட முடியவில்லை. காரணம் அவள் திருசெங்கோட்டுப் பள்ளியில் நான் முதல்வராக இருந்தபோது பத்தாம் வகுப்புப் படித்தவள். நானும் பணித்துறப்பு செய்து கரூருக்கு வந்துவிட்டேன். அவளும் தன் சொந்த ஊரான திருப்பூருக்குச் சென்று உள்ளூர்ப் பள்ளியில் மேனிலைப் படிப்பைத் தொடர்ந்தாள்.

    உடலில் ஏற்படும் பருவநிலை மாற்றத்தைச் சரியாகப் புரிந்துகொண்டு விழிப்புணர்வுடன் இருந்திருந்தால் அவளுக்கு இளமையில் கண்ணீரும் கம்பலையுமாக வாழ வேண்டிய அவல  நிலை ஏற்பட்டிருக்காது.   வயதுக்குப் பொருந்தாத ஆசைகளை மனத்தில் வைத்து அடைகாத்ததால் ஏற்பட்ட விபத்தில் சிக்கிக் கொண்டாள். பெரிய கட்டுமானப் பொறியாளராக ஆகப் போவதாக என்னிடம் சொன்னவள் இன்று சித்தாளாகச் செங்கல்லைச் சுமக்கிறாள்!

    வளரிளம் பருவத்தில்  உள்ள யாரும் தம் மனத்தில் தோன்றும் எதிர் பாலினக் கவர்ச்சிக்கு முக்கியத்துவம் தருதல் கூடாது. அத்தகைய உணர்வுகள் தற்காலிகமானவை. இது மிகச் சிலருக்குப் படிக்கின்ற பருவத்தில் ஏற்படும் மனமாசு. இது மனத்தில் முளைக்கும் முட்செடி. படிப்பு என்னும் பயிரை வளர விடாமல் தடுக்கும். முட்செடிகளை முளைக்கும் போதே பிடுங்கி எறிதல் வேண்டும்.   அண்மையில் என்னை ஓர் அரசுப் பள்ளியில் பேச அழைத்திருந்தார்கள். அங்கிருந்த முகப்புக் கரும்பலகையில் எழுதியிருந்த கவிதையைப் பார்த்ததும் இன்ப அதிர்ச்சி அடைந்தேன். என்னுடைய கவிதைத்தேன் என்னும் நூலிலிருந்து

பள்ளி வயதில் கொள்ளும் காதல்

        பாலினக் கவர்ச்சி பிறிதொன் றில்லை

பள்ளி வயதில் காதல் கொள்ளல்

        கொள்ளி யால்தலை வாரல் ஒக்குமே!

என எடுத்து எழுதியிருந்தார்கள்.

     கரணம் தப்பினால் மரணம் என்று ஒரு பழமொழி உண்டு. ஆனால் யாருக்கும் அதன் பொருள் தெரியாது. கரணம் அன்றால் திருமணம் என்று பொருள். அது முறையாக நடைபெறாவிட்டால் குடும்பத்தில் கொலை, தற்கொலை போன்ற  சோகம் நிகழும் என்பது பழமொழி உணர்த்தும் பாடம்.

   சிறுமியரைச் சமுதாயத்தின் நாற்றங்கால் என்பார் தீபம் நா.பார்த்தசாரதி. இப்படி நாற்றங்கால் பழுதுபட்டால் வருங்கால சமுதாயம் என்னாகுமோ என்பதுதான் என் கவலை. “நீ ஒருவருடைய வெற்றிக் கதையைப் படிப்பதைவிட, வாழ்வில் தோல்வி அடைந்தவரின் கதையைப் படி; அதில் உனக்கு ஒரு செய்தி கிடைக்கும்” என்பார் டாக்டர் அப்துல் கலாம். அதனால்தான் முளைத்து மூன்று இலை வருவதற்குள், ஒருத்தி வாழ்வில் வழுக்கி விழுந்த கதையை என் வலைப்பூவில் பதிவு செய்கிறேன். இதைப் படிக்கும் பதின்ம வயதுப் பெண்களில்  ஒருத்திக்காவது   அவளுடைய அனுபவம் பாடமாக அமைந்து நெறிப் படுத்தினால் கூட என் எழுத்துக்குக் கிடைத்த வெற்றியாகக் கருதுவேன்.

எண்ணமும் எழுத்தும்

முனைவர் அ.கோவிந்தராஜூ

மனநல ஆலோசகர்