படிப்பும் பகுதிநேர வேலையும்

             நான் மகள் இருவரைப் பெற்ற மகராசன். பெரியவள் திருமணமாகி அமெரிக்காவில் தன் ஆய்வுப் படிப்பைத் தொடர்கிறாள். சின்னப் பெண் கனடா நாடு ஒட்டாவா நகரில் உள்ள உலகப் புகழ் பெற்ற கார்ல்டன் பல்கலைக்கழகத்தில்  எம்.பி.ஏ படிக்கிறாள்.
     வால்மார்ட்  என்பது உலக அளவில் பல நாடுகளில் பரவிக் கிடக்கும் பல்பொருள் பேரங்காடி நிறுவனமாகும். அதில் பகுதிநேர  பணி வாய்ப்பு கிடைத்திருப்பதாகச் சொல்லி, அப் பணியில் சேருவது தொடர்பாக சின்னவள் என்னிடம் தொலைபேசியில் பேசினாள். காலையில் மட்டும் வகுப்புகள் என்பதால் மாலை நேரத்தில் பகுதிநேரப் பணியில் சேர எண்ணியிருக்கிறாள். தொடர்ந்து எட்டுமணி நேரம் நின்றபடி பில் போட வேண்டிய பணி என்று சொன்னாள். சற்று யோசிக்கலாமே என்று பட்டும் படாமல் பேசிமுடித்தேன்.

     அப்போது ஒரு வேலையாக சென்னை சென்று சகலை இல்லத்தில் தங்கியிருந்தேன். “மகள் இப்படிச் சொல்கிறாளே” என்று மனைவியிடம் தொலைபேசியில் பேசினேன். “அதனால் என்ன வேலையில் சேரட்டும்” என்று கூறினாள். “எட்டு மணி நேரம் எப்படி நிற்பாள்?” என்று கேட்டேன். “எல்லாம் நிற்பாள்” என்று சொல்லி போனை வைத்துவிட்டாள்.

    ஆனாலும் என் மனம் ஒப்பவில்லை. அவள் சிறு குழந்தையாக இருந்தபோது எப்போதும் தூக்கச் சொல்லியே அடம்பிடிப்பாள். அவளை இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டே மணிக்கணக்கில் அடுப்பில் வேலை செய்வாள் என் மனைவி. மாலையில் பள்ளிவிட்டு நான் வந்தால் “தூக்குங்க நைநா” என்று இரு கைகளையும் உயர்த்தியபடி ஓடிவருவாள்.  நானும் தூக்கிக்கொண்டு நடைபோடுவேன். “மக்கள் மெய்தீண்டல் உடற்கின்பம்’ என்பார் வள்ளுவர். அதை அதிகமாகக் கொடுத்தவள் அவள். எட்டு நிமிடம் கூட ஒரு இடத்தில் நிற்காத அவளா எட்டு மணி நேரம் நின்றவாறு  வேலை செய்யப்போகிறாள் என்று எண்ணியவாறே காலை நடைப் பயிற்சிக்காக வீட்டைவிட்டு வெளியில் வந்தேன்.

     

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை. செய்தித்தாள் போடும் பையன் செய்தித்தாளைப் போட்டுவிட்டுத் திரும்பினான். “தம்பி! ஒரு நிமிடம் நில்லேன்” என்றேன். அவன் பெயர் லோக்கேஷ். ஓட்டேரிப் பகுதியில் உள்ள ஒரு பள்ளியில் தமிழ் வழியில் பன்னிரண்டாம் வகுப்புப் படிப்பதாகச் சொன்னான். அப்பா ஒரு பெயின்ட்டர். அம்மாவுக்கு ஓர் உணவகத்தில் பார்சல் கட்டும் வேலையாம். வருமானம் போதவில்லை என்பதால் தானும் மனம் விரும்பி செய்தித்தாள் போடும் வேலையைச் செய்வதாகக் கூறினான். அவனை ஒத்தவர்கள் காலை நேரத்தில் கிரிக்கெட் மட்டையோடு திரியும்போது அவன் பொறுப்பாக ஒரு பகுதி நேர வேலைசெய்து குடும்பத்திற்கு உதவிசெய்வதை எண்ணி அவனைப் பாராட்டினேன்; என் ஆறாம் விரலாகத் திகழும் கேமிராவில் ஒரு படமும் எடுத்தேன்.

        வழக்கமாகச் செல்லும் மூலிகைப் பூங்காவிற்குக் கால்கள் தம் போக்கில் நடந்தன. என் மனமோ 50 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னோக்கி நடந்தது.

    அப்போது ஆறாவதோ ஏழாவதோ படித்ததாக நினைவு. கணக்கு ஆசிரியர் ஜியோமெட்ரி பாக்ஸ் வாங்கிவரச் சொன்னார். அம்மாவிடம் சொல்லி ஒருவாரம் ஆயிற்று. ஆசிரியரிடம் அடி வாங்கியதுதான் மிச்சம். வளமையும் இல்லை வறுமையும் இல்லை என்ற குடும்பச் சூழல். அப்போது ஊரில் தார்ச்சாலை போடும் பணிகள் நடந்து கொண்டிருந்தன. புளிய மரத்து நிழலில் நின்ற ஒப்பந்ததாரரிடம் சென்றேன்.

“எனக்கு ஏதாவது வேலை கொடுக்க முடியுமா?”

“பார்த்தால் படிக்கிற பையனாய்த் தெரிகிறாய்!”

“ஆமாங்க, ஏழாம் வகுப்பில் படிக்கிறேன். ஒரு ஜியோமெட்ரி பாக்ஸ் வாங்க வேண்டும். வீட்டில் பணம் இல்லை. வேலை செய்து வாங்க நினைக்கிறேன்”

“கண்ணு நீ ஒண்ணும் வேலை செய்ய வேண்டாம். இந்தா இரண்டு ரூபாய்.; போய் ஜியோமெட்ரி பாக்ஸ் வாங்கிக்க; எங்கள மாதிரி வெயில்ல அலையாம நல்லா படிச்சு நெழல்ல உக்காந்து வேல செய்”

   ஒன்றும் பேசாமல் பணத்தை வாங்கிக் கொண்டேன். அதுபற்றி அம்மாவிடம் பேச துணிச்சல் இல்லாமல் மூன்று நாள்கள் கழிந்தன. நான்காம் நாள் மாலை அதுபற்றி மென்று விழுங்கி அம்மாவிடம் சொன்னேன். அவருடைய கண்களில் கண்ணீர்த்துளிகள் அரும்பின. அப் பணத்தை அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு வருமாறு விரட்டினார். நானும் ஓடினேன். ஆனால் அங்கே யாரும் இல்லை; பணி முடிந்து முதல் நாளே சென்றுவிட்டதாக சிலர் கூறினார்கள். அவருடைய நினைவாக ஒரு ஜியோமெட்ரி பெட்டியும் ஒரு சுச்சி பேனாவும் வாங்கிக் கொண்டேன்.        அந்த முகம் தெரியாத மனிதரின் வாக்கு பலித்தது. பின்னாளில் பள்ளி முதல்வராகி குளிரூட்டப்பெற்ற அறையில் அமர்ந்து வேலை செய்யும் வாய்ப்பினைப் பெற்றேன்!

     கைப்பேசி அழைப்பு மணி ஓசையில் சுய நினைவுக்கு வந்தேன். மீண்டும் சின்னப்பெண் இணைப்பில் வந்தாள். தெளிவான மன நிலையில் சொன்னேன்.

   “வால்மார்ட் வேலையில் சேர்ந்துகொள். ஆனால் படிப்புக்கு இடையூறு இல்லாமல் பார்த்துக்கொள்”