அவசியமா ஆடம்பர திருமணங்கள்?

   கடந்த இரு பத்தாண்டுகளில் ஆடம்பர திருமணங்கள் அதிகரித்து வந்துள்ளன. இந்த வகைத் திருமணங்களால், திருமண வீட்டாரின் செல்வச் செழிப்பைப் பறைசாற்றும் பயனைத்தவிர வேறு எந்தப் பயனும் இல்லை என்பதே எனது கருத்தாகும்.

    அண்மையில் என் நண்பரான பெரும் தொழிலதிபர் ஒருவர் நேரில் வந்து அவர் வீட்டுத் திருமணத்திற்கு அன்புடன் அழைத்தார். அவர் தந்த அழைப்பிதழைப் பார்த்து அசந்து போனேன். சுமார் இருநூறு ரூபாய் விலையுடைய பொன்னிற அழைப்பிதழ். அதன் எடை குறைந்தது கால் கிலோ இருக்கும்!

photo courtesy: google

  அழைப்பினை ஏற்று, அத் திருமண விழாவிற்குச் சென்றிருந்தேன். மிகப் பெரிய மண்டபம். அது தேவலோகம்போல் காட்சியளித்தது. நிகரில்லாத மின்விளக்கு அலங்காரம்! விருந்தினர் அமரும் இருக்கைகள்கூட அலங்கார ஆடைகளை அணிந்திருந்தன. என்னுடன் எழுபதுகளில் கல்லூரியில் படித்த நண்பர் வீட்டுத் திருமணம் அது. மலரும் நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் ஆசையில் சென்றால், அந்தப் பெருங்கூடத்தில், பெருங்கூட்டத்தில் அவரைச் சந்திப்பதே பெரும்பாடாகி விட்டது.

   மணமக்கள் மேடையை நோக்கி வந்தபோது, வழக்கமான நாதசுர இசைக் குழுவினர் முன்னே வரவில்லை. மாறாக எந்திரன் திரைப்படத்தில் வந்த எந்திரன்போல் வேடமணிந்தவர்கள் கைகளில் துப்பாக்கியுடன் அணிவகுத்து வந்தனர். ஒரு கட்டத்தில் அவர்கள் விலகிக்கொள்ள, தேவதைகள் போல் வேடம் தரித்த இளம்பெண்கள் மேற்கத்திய இசைக்கேற்ப நடனமாடி முன்னே சென்றனர்.

     சரிதான் காலமாற்றம் என்று எண்ணியபடி, மணமக்களுக்கு வாழ்த்துக் கூற ஒரு நூலும் கையுமாய் சென்றேன்; நின்றேன் நின்றேன் நின்று கொண்டே இருந்தேன். அப்படியொரு கூட்டம். முன்னே செல்ல முயன்றும் முடியவில்லை. காரணம் மணமேடைக்கு எதிர்ப்பக்கத்திலிருந்து தடாலடியாக வந்த மி.மு.மனிதர்கள் மேடையை அவ்வப்போது ஆண்டு கொண்டிருந்தார்கள். எப்படியோ என் முறையும் வந்தது. வாழ்த்தி மகிழ்ந்தேன். ஜருகண்டி சொல்லாத குறைதான்.

     பெரிய பெரிய பரிசுப் பொருள்களுடன் சென்றவர்கள் ஒரு நூலுடன் சென்ற என்னை  ஒரு மாதிரியாகத்தான் பார்த்தார்கள். மண விழாவில் நூல்களைப் பரிசளிப்போர் பலராகவும், பயன்படாப் பொருள்களைப் பரிசளிப்போர் சிலராகவும் மாறும் காலம் எப்போது வருமோ?

    ஒருவழியாக மணமக்களை வாழ்த்திவிட்டு வழுக்கு நிலத்தில் பார்த்து நடப்பவனைப் போல மெல்ல இறங்கினேன். தரையில் குறுக்கும் நெடுக்குமாய் ஏதோ வயர்கள் கிடந்தன.  முன்னால் சென்ற ஓர் அம்மையார் அந்த வயரில் கால் தடுக்கி விழ, சிலர் உடுக்கை இழந்தவன் கைபோல ஓடிச்சென்று அவரைத் தூக்கி நிறுத்தினார்கள்.

  சந்தித்த ஓரிரு நண்பர்களிடமும் ஒரு வார்த்தைகூட பேசி மகிழ முடியாதபடி, காதைப் பிளக்கும் திரையிசை நிகழ்ச்சி ஒருபுறம் நடந்து கொண்டிருந்தது.

   பிறகு சாப்பிடச் சென்றேன் யாரும் அழைக்காமலேயே. அங்கேயும் ஒரு திருவிழாக் கூட்டம் அலை மோதியது.. ஐம்பது வகையான உண்பொருள்களை அளித்தனர். அவற்றுள் பெயர் தெரியாத, பார்த்தறியாத, சுவைத்தறியாத உண்டி வகைகள் பலவாக இருந்தன. இத்தாலிய உணவு வகைகளும் இருந்தன என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன். நம்மிடம் வரிசைக் கலாச்சாரம் என்பது அறவே இல்லாமையால் அங்கும் தள்ளுமுள்ளுகளில் சிக்கி ஒருவழியாக உண்டு முடித்தேன். Eat what you take and take what you eat என்ற கோட்பாட்டை மதிப்பவன் என்பதால் எந்த உணவுப் பொருளையும் நான் வீணாக்கவில்லை.

   வீட்டில் உள்ள உணவுக் கட்டுப்பாட்டை ஒதுக்கிவிட்டு இனிப்புகளை இனம் வாரியாக சுவைத்தவர்கள் பலராக இருந்தனர். பலரும் ஆசையில் கண்டதையெல்லாம் வாங்கி தட்டில் பரப்பிக்கொண்டு, பிறகு உண்ண முடியாமல் தூக்கி எறிந்ததைக் கண்டு மனம் பதைத்தேன். சராசரியாக ஒருவர் உண்ணும் ஒருவேளை உணவின் மதிப்பு ஆயிரம் ரூபாய் என்று பேசிக்கொண்டார்கள்!

    திருமண மண்டபத்திற்கு நான் காரில் சென்றேன். என் காரை இடைமறித்து ஓர் ஓட்டுநர் கடத்திச் சென்றார். பின்னர் நான் மண்டபத்தைவிட்டு வெளி வாயிலுக்கு  வந்ததும் காரை மீண்டும் ஓட்டிவந்து கொடுத்தார். இந்த ஏற்பாட்டிற்கு ஆங்கிலத்தில் வேல பார்க்கிங் (vallet parking) என்று சொல்வதுண்டு. இதற்குத் தமிழில் நல்லதொரு சொற்றொடரை உருவாக்க வேண்டும். எதிர்பாராத மழையால், என்னிடம் கார் வந்து சேர ஒரு மணி நேரம் ஆயிற்று. மூவாயிரம் நாலாயிரம் கார்கள் குவிந்தால் அவர்களால் என்ன செய்யமுடியும்? பொறுமையிழந்த விருந்தினர் சிலர் அந்த ஓட்டுநர்களிடம் வாக்குவாதம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். கார் கைக்குக் கிடைத்தாலும் வாகன நெரிசலால் ஐந்நூறு மீட்டர் தூரத்தில் இருந்த முதன்மைச் சாலையைப் பிடிக்க மேலும் ஒரு மணி நேரம் ஆயிற்று.  

    வீடு வந்து சேர்ந்தபோது ஏதோ ஒரு சாகச செயலில் ஈடுபட்டுச் சாதனை நிகழ்த்தியது போன்ற உணர்வு ஏற்பட்டது.