வேட்டையாடும் வெறி நாய்கள்

     இப்படியும் நடக்குமா? நம்பத்தான் முடியவில்லை. ஆங்கில நாளிதழில் விலாவாரியாக எழுதியுள்ளார்களே. ஐந்து வெறி நாய்கள் சேர்ந்துகொண்டு அட்டூழியம் செய்திருக்கின்றன. அதுவும் நம் நாட்டின் தலைநகர் புதுதில்லியில்.

    அந்த நாய்களில் ஒரு வெறிநாய் ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் வேலை செய்யும் பொறியியல் பட்டதாரியாம். மற்றதெல்லாம் நாசமாய்ப்போன நாதாரிகளாம். ஊரை மேயும் ஊதாரிகளாம். எப்படி ஒன்று சேர்ந்தனவோ தெரியவில்லை.

    ஊருக்கு ஒதுக்குப் புறமாக குடிசைப் பகுதியில் வாழ்ந்து வந்த இருபத்து ஆறு வயதுப் பெண்ணை  ஏதோ  பார்ட்டி அதுஇது எனச் சொல்லி ஒரு நாய் தன் பைக்கில் அழைத்து வந்து பலமாடிக் குடியிருப்பு ஒன்றில் விட, சற்று நேரத்தில் எல்லா வெறி நாய்களும் சொல்லி வைத்தால்போல் அங்கே வர அந்தப் பெண்ணுடைய கதை கந்தல் ஆகிவிட்டதாம். “நான் இரண்டு குழந்தைகளின் தாய், தயவு செய்து விட்டு விடுங்கள்” என அவள் கெஞ்சி அழுதது அந்த வெறி நாய்களின் செவிகளில் விழவில்லை. என்னைக் கேட்டால் அவர்களுடைய பிறப்புறுப்புகளை அடியோடு அறுத்துக் காக்கைகளுக்குப் போடவேண்டும் என்பேன்.

      போலீஸ் விசாரணையில், “எனக்கு பைக்கில் அழைத்துச் சென்ற நாயை மூன்று மாதங்களாகத் தெரியும். நாணயமாகத்தான் அது பழகியது” என்றாளாம் அந்தப் பெண்.

    இந்தச் செய்தியை மனத்தில் போட்டுப் பிசைந்து கொண்டிருந்த சமயத்தில் நீதி வெண்பா என்னும் நூல் என் கண்ணில் பட்டது. அந் நூலை எழுதிய அந்தப் பெயர் தெரியாத  புலவர் எழுதியிருந்த ஒரு வெண்பா மேற்காண் நிகழ்வுடன் தொடர்புடையதாக இருந்ததைப் பார்த்தேன்.

    கொம்புளதற்கு ஐந்து குதிரைக்குப் பத்து முழம்

    வெம்புகரிக்கு ஆயிரம்தான் வேண்டுமே- வம்புசெறி

    தீங்கினர்தம் கண்ணில் தெரியாத தூரத்து

    நீங்குவதே நல்ல நெறி

      “கொம்புகளையுடைய மாடு, எருமை முதலியவற்றிடமிருந்து ஐந்து முழ தூரம் தள்ளி நிற்பது பாதுகாப்பானது ஆகும். குதிரை சில சமயம் கடிக்க ஓடிவரும். எனவே அதனிடமிருந்து பத்துமுழ தூரமாவது தள்ளி நிற்க வேண்டும். யானைக்கு எந்த நேரத்தில் மதம் பிடிக்கும் எனச் சொல்ல முடியாது. எனவே அதனிடமிருந்து ஆயிரம் முழம் தள்ளி நிற்க வேண்டும். இவை எல்லாவற்றையுமிட மோசமானவர்கள் பிறருக்குத் தீங்கிழைக்கும் கயவர்கள். இவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க வேண்டுமானால் அவர்களின் கண்ணில் படாத தூரத்தில் சென்றுவிடுவதுதான் சிறந்த வழியாகும்” என்பது இப்பாடலின் பொருளாகும்.

     இவன் படித்தவனாகத் தெரிகிறான் என்றெல்லாம் பெண்கள் யாரையும் எளிதில் நம்பக்கூடாது. உறவுமுறை இல்லாத ஒருவனோடு தனியாக அந்தப்பெண் பைக்கில் சென்றதை அறிவுடைய செயல் என நான் ஏற்கமாட்டேன்.

    அன்றைக்கு நிர்பயா என்ற மருத்துவ மாணவி இதே புதுதில்லியில்  நடுநிசியில் மகளிர் எவரும் இல்லாத  பேருந்தில் ஏற, பேருந்தில் பயணித்த சில வெறிநாய்கள் அவளது கற்பைச் சூறையாடிக் கொலை செய்தது நாட்டின் பேரவமானமாக நிலைத்து நிற்கிறது.

      Invited troubles  என்று ஆங்கிலத்தில் சொல்வதுபோல் அவர்களே வரவழைத்துக் கொண்ட சோகங்களாகும்.

      கயவர்களை இனம்காணும் திறனைப் பெண்கள் வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும். அவர்களைக் கண்டு அஞ்சுவதே அறிவுடையாமையாகும். அவர்களோடு பழகுவதால் பழிவருமே என நாணி ஒதுங்க வேண்டும்; ஒதுக்க வேண்டும்.

       ஏதோ ஓர் உணர்ச்சி வேகத்தில் பாரதியார், ‘ நாணும் அச்சமும் நாய்கட்கு வேண்டுமாம்” என பாடித் தொலைத்ததைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்டு அச்சமாவது நாணமாவது எனப் பெண்கள் திரிந்தால் பால் திரிந்து வீணாவது போல அவர்தம் வாழ்வும் சிதைந்தொழியும்.

    அதே பாரதியார் பழையதும் நல்லனவுமான மரபுகளிலிருந்து பெண்கள் மாறக்கூடாது மீறக்கூடாது என்னும் பொருளில்,

     “திமிர்ந்த ஞானச்செருக்கும் இருப்பதால்

      செம்மை மாதர் திறம்புவ தில்லையாம்”

என்று பாடியிருப்பதைப் பெண்கள் எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்.

       பாலியல் சார்ந்த தொல்லைகள் வராமலிருக்க வேண்டுமானால் ஒவ்வொரு பெண்ணும் தன்னைக் காத்துக்  கொள்ளவும், தன் சொற்களைக் காத்துக் கொள்ளவும் வேண்டும். இதை நான் கூறவில்லை; வள்ளுவர் கூறுகிறார்.

தற்காத்துத் தற்கொண்டாற் பேணித் தகைசான்ற

சொற்காத்துச் சோர்விலாள் பெண்.