ஒற்றை மனிதர் வீடுகள்

   இல்லம் வீடு என்பன ஒரு பொருள் குறித்தப் பல சொல்கள் என்றாலும் சற்று எண்ணிப் பார்த்தால் சிறு வேறுபாடு இருப்பது தெரியும். வீடு என்பது மனிதர்கள் வசிக்காத இடம் எனலாம். எடுத்துக்காட்டாக நீண்ட நாள்களாகப் பூட்டிக் கிடக்கும் வீட்டைக் குறிப்பிடலாம்.

    இல்லம் என்பது மனிதர்கள் வசித்துக் கொண்டிருக்கும் வீடாகும். வீடு வாடகைக்கு விடப்படும் என்று சொல்லலாமே தவிர இல்லம் வாடகைக்கு விடப்படும்  எனச்சொல்வது சரியாக இருக்காது.

   கனடாவில் தனியாக வாழும் மனிதர்கள் பலராக உள்ளனர். இவர்களுடைய வாழிடத்தை வீடு என்பதா? இல்லம் என்பதா? வீடு என்றுதான் சொல்லத் தோன்றுகிறது. இல்(ல)வாழ்க்கை என்பது அன்பின் அடிப்படையில் அமைவது. ஒற்றை ஆளாக வசிப்பவர் அன்பைக் காட்டவும் முடியாது; அன்பைப் பெறவும் முடியாது. அதனால்தான் கட்டுரைத் தலைப்பை ஒற்றை மனிதர் வீடுகள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளேன்.

    அதிகாலையில் ஓர் அகன்ற தெரு வழியே நடைப்பயிற்சி செய்தேன். ஒரு குடியிருப்பில் ஒரு பேரிளம்பெண் செடிகளுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தாள். அவளிடம் பேச்சு கொடுத்தேன். “நான் மட்டும் தனியாக இங்கே வசிக்கிறேன். என் மகளும் மருமகளும் அடுத்தத் தெருவில் வசிக்கிறார்கள்” என்றாள். “மகனுடன் வாழலாமே” என்றேன். “மருமகளுக்கு என்னைக் கண்டால் பிடிக்காது” என்றாள். இந்த நாட்டிலுமா மாமியார் மருமகள் சண்டை என நினைத்தபடி, “ நீங்கள் எந்த நாடு?” எனக் கேட்டேன். “பாங்களாதேஷ்” என்றாள். இந்தியாவும் பாங்களாதேஷும் அண்டை நாடுகள் என்பதால் நமது கலாச்சாரம் அங்கும் பரவி இருக்கலாம். “உங்கள் கணவர்” என்றேன். “எங்களுக்குள் கருத்து வேறுபாடு உள்ளது. அந்த மனிதர் தனியாக வசிக்கிறார்” என்று அவள் சொன்னதும் எனக்கு ஏன் கேட்டோம் என்று ஆகிவிட்டது.

  

தனிமையில் வாழும் இந்த மனிதர் அவ்வப்போது
 பொம்மை விமானம் செலுத்தி மகிழ்வார்

ஆக, மணமுறிவு, மனமுறிவு, பதினெட்டு வயதை எட்டிய குழந்தைகள் பறந்து சென்றுவிடும் கலாச்சாரம், வாழ்க்கைத் துணையின் இறப்பு,  மற்றும் பல காரணங்களால் தனியாக வாழ்கிறார்கள். கனடாவில் இருபத்தொன்பது விழுக்காடு வீடுகள் ஒற்றை மனிதர் வாழும் வீடுகள் என ஓர் ஆய்வறிக்கை சொல்கிறது. ஒட்டாவா நகரில் மட்டும் இவர்களின் எண்ணிக்கை 1,09,775. இவர்களில் ஆண்களைவிட பெண்களே அதிகம் என்பது வியப்புக்குரிய தகவலாகும்.

         

நன்றி: மெட்ரோ நியூஸ்

இவ்வாறு வாழ்வதற்கு என்ன காரணம்? இவர்கள் பொருளாதாரத்தில் சுய சார்புடையவர்களாக இருப்பதுதான் முதற்காரணம்.  வீடு, கார், வங்கி இருப்பு  என வசதியாக வாழ்கிறார்கள். மேலும் உடல் நலம் பாதிக்கப்பட்டாலும் யாருடைய உதவியும் பெரிதாகத் தேவைப்படாது. 911 என்ற எண்ணுக்கு அழைத்தால் உடனே ஆம்புலன்ஸ் வந்துவிடும்; கூடவே போலீஸ் உதவியும் சேர்ந்து வரும். எவ்வளவு பெரிய அறுவை சிகிச்சையானாலும் கட்டணமில்லை. கட்டணம் இல்லாவிட்டாலும் கையூட்டு கொடுக்க வேண்டியிருக்குமோ? அதுதான் இல்லை. இந்த நாட்டில் யாரும் கையூட்டு கொடுப்பதுமில்லை; வாங்குவதும் இல்லை!

    எழுபது எண்பது வயதிலும் உடல் நலத்துடன் இருக்கிறார்கள். தாங்களே சமைத்து உண்கிறார்கள். இவர்கள் இயல்பாக கார் ஓட்டிச் செல்வதைக் காணமுடிகிறது. சர்வ சாதாரணமாக சைக்கிள் ஓட்டுகிறார்கள். பலர் இந்த வயதிலும் வருமானம் ஈட்டுபவர்களாக உள்ளனர். சிலர் பல்கலைக்கழகத்தில் முழுநேர மாணவராகச் சேர்ந்து படிக்கவும் செய்கிறார்கள்.

   இத்தகைய ஒற்றை மனிதர் குடில்களில் பெரும்பாலும் நாய்கள் வளர்ப்புப் பிராணியாக இருப்பதைப் பார்க்கலாம். இந்த ஒற்றை மனிதர்களுக்கு உறுதுணையாக இருப்பவை  நன்றியுள்ள நாய்கள்தாம். மிகவும் முடியாத கட்டத்தில் அரசு அல்லது தனியார் நடத்தும் முதியோர் காப்பகங்களில் இவர்கள் சென்று சேர்ந்து விடுகிறார்கள்.

    நான் சிலரிடம் பேசிப் பார்த்ததில் ஒன்று தெளிவாகத் தெரிகிறது. இவர்கள் இறந்த காலத்தைப் பற்றியோ இறக்கும் காலத்தைப் பற்றியோ கவலைப்படுவதில்லை. மறாக நிகழ்காலத்தில் நிம்மதியாக வாழ்கிறார்கள்.

   இவர்களைப்பற்றி எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போதே உடனிகழ்வாக என் மனம் நம் நாட்டின் நிலை குறித்தும் சிந்திக்கிறது.

    நம் நாட்டில் கூட்டுக் குடும்பங்கள் மெல்ல மறைந்து வருகின்றன. பெற்றோரைப் பேண வேண்டும் என்னும் கடமையுணர்வு பிள்ளைகளிடத்தில் குறைந்து வருவதால்,  பெற்றோரில்  பலரும் தனித்து வாழ்கிறார்கள்.

     ஓய்வூதியம் பெறுவோர் பாடு கொஞ்சம் பரவாயில்லை. ஆனால், விவசாயத்தை முதன்மைத் தொழிலாகக் கொண்ட நம் நாட்டில் கூட்டுக் குடும்பச் சிதைவால் முதியவர்கள் கடுமையாகப் பாதிக்கப்படுகிறார்கள். காலமெல்லாம் உழைத்து உழைத்து ஊருக்கெல்லாம் உண்டு மகிழ உணவிட்டவர்கள் கடைசிக்காலத்தில் உடுக்க உடையில்லாமலும், உண்ண உணவில்லாமலும், உறங்க ஓர் உறைவிடம் இல்லாமலும்  வாழ்கின்ற அவலநிலையும் உள்ளது. ஐந்தாண்டு காலம் சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருந்தவர்களுக்கு மாதம் அறுபதாயிரம் ரூபாய் ஓய்வூதியம் வழங்கும் அரசு ஐம்பது ஆண்டு காலம் உழைத்துச் சோர்ந்துபோன விவசாயிக்கு ஒரு சிறு தொகையை ஓய்வூதியமாக மாதாமாதம் வழங்கலாம்.

      இதுகுறித்த உரத்த சிந்தனை உருவாக வேண்டும், இல்லையேல் நம் நாட்டில் வருங்காலத்தில் விவசாயிகளும் இருக்கமாட்டார்கள்; விவசாயமும் இருக்காது.

    மறு சுழற்சி வசதியுடன் கூடிய பிளாஸ்டிக் அரிசி மட்டுமே அங்காடியில் விற்கும் காலம் வந்துவிடும்.

முனைவர் அ.கோவிந்தராஜூ, கனடாவிலிருந்து.