கைவண்ணம் இங்கு கண்டேன்

  நாங்கள் கனடா நாட்டுக்கு வந்து இறங்கியதும் நான் என் வலைப்பூ பக்கத்தில் வெளியிட்ட ஒரு கட்டுரைக்கு  வலைப்பூவர் இட்ட பின்னூட்டத்தில், “அழகிய ஏரிகள் நிறைந்த எழில்மிகு நாட்டுக்கு வந்திருக்கிறீர்கள்” என்று குறிப்பிட்டிருந்தார்.

   அவர் சொன்னது உண்மை என்பதை வந்து பத்து நாள்களுக்குள் பார்த்து அறிந்து கொண்டேன். நம்முடைய நாடு அதிலும் குறிப்பாக தமிழ்நாடு ஒருகாலத்தில் ஏரிகள் நிறைந்த நாடாகத்தான் இருந்தது. இராஜேந்திர சோழன் வெட்டிய பொன்னேரி எங்கள் ஊரான ஜெயங்கொண்டத்திலிருந்து கங்கைகொண்ட சோழபுரம் வரைக்கும் பரந்து விரிந்து கிடந்தது அந்தக்காலம். அது காலப்போக்கில் விளை நிலங்களாக மாறி, பிறகு ரியல் எஸ்டேட்காரர்களின் விழை நிலங்களாக ஆகி, பின்னர் விலை நிலங்களாகி, கூறுபோட்ட மனைகளாகிப் போனது. தமிழ்நாடு முவதும் இதே கதைதான். ஏரி குளமாகி, குளம் குட்டையாகி, குட்டை சொட்டையாகி, அந்தச் சொட்டையும் பட்டாவாகிப் போனதை எண்ணியபடி ஒட்டாவா ஏரிக்கரையில் நடந்து கொண்டிருக்கிறேன். நாடு விட்டு நாடு வந்தாலும் நம்நாட்டு பற்றிய கவலை இருக்கத்தானே செய்கிறது?

    சரி சரி வந்த இடத்தைப் பார்ப்போம் என்ற எண்ணத்தில் மூன்று கண்களாலும் (என் கேமிராதான் மூன்றாம் கண்) திசையெங்கும் நோக்கினேன். ‘நோக்க நோக்க களியாட்டம்” என்று பாரதி கூவியதைப் போலவே நானும் கூவி ஒரு குதியாட்டம் போட நினைத்தேன். ஆனால் உடன் வந்த மனைவிக்குப் பயந்துகொண்டு, பதினாறு வயதினிலே கமலஹாசன் மாதிரி நடந்தேன்.

    ஒட்டாவா ஆற்றுநீரை அங்காங்கே ஆயிரம் ஏக்கருக்குக் குறையாமல் அமைந்துள்ள பெரிய ஏரிகளில் தேக்கி, மிகத் தூய்மையாகப் பராமரிக்கிறார்கள். அப்படியே அள்ளிக் குடிக்கலாம். இங்கெல்லாம் ஆறு, ஏரி, குளம் போன்ற நீர் நிலைகளில் மனிதர்கள் குளிக்கத் தடை செய்யப்பட்டுள்ளது.  அதனால்தான் என்னவோ வள்ளுவர் குறிப்பிடும் மணிநீர் இங்கே எங்கும் நிறைந்துள்ளது.

       Andrew Haydon Park என்பது ஏரிப் பூங்காவின் பெயர். இங்கே காரை நிறுத்தவோ சுற்றிப் பார்க்கவோ கட்டணம் ஏதுமில்லை. ஏரிக்கரை எங்கும் பசும் புல்வெளிகள். வாரம் ஒருமுறை புல்மேயும் இயந்திரங்கள் மேய்வதால் மெல்லிய மரகதக் கம்பளங்களைப் பூமிச் செல்விக்குப் போர்த்தியதுபோல் காணப்படுகிறது.

   

புல்வெளிகளின் இடையே உழைப்பாளர்களின் கைவண்ணத்தில் உருவாகியுள்ள நடைப்பாதைகள், சிறு குளங்கள், அவற்றை இணைக்கும் மரப்பாலங்கள், நீரூற்றுகள், ஏரியை நோக்கியவாறு  அமைந்த எழிலார்ந்த இருக்கைகள் என எல்லாமே கலைநயத்துடன் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன.

    ஏரி,குளம், குட்டைகளில் பெரிய பெரிய வாத்துகள் நீந்திச் செல்லும் அழகே அழகு. ஒன்றல்ல இரண்டல்ல நூற்றுக் கணக்கில். அவை சுற்றுலா பயணிகளைக் கண்டு அஞ்சுகின்றன என்று சொல்ல முடியாது; வேண்டுமானால் கொஞ்சுகின்றன எனச் சொல்லலாம். அருகில் சென்று படம் எடுக்க வசதியாக, நம்மையே பார்க்கின்றன.

     மாலை நேரத்தில் நகர மாந்தர் பலரும் தங்கள் காரில் இணைத்து இழுத்து வந்த படகை ஏரியில் செலுத்தி மகிழ்கிறார்கள். ஆணும் பெண்ணும் இணைந்து செலுத்தி இனிமையாகக் கொஞ்சிக்குலாவி, மாலைப் பொழுதை மகிழ்ச்சியாகக் கழிக்கிறார்கள். வாழும் கலையை அறிந்தவர் இவர்கள். ஆனால் நமக்கு ஆயிரம் இருந்தும் அளவற்ற கவலைகள்!

    சின்னஞ்சிறு குழந்தைகளுடன் வரும் இளம் இணையர், சிறுவர் விளையாட்டுப் பூங்காவில் விளையாடவிட்டு, வேடிக்கைப் பார்த்து மகிழ்வது நமக்கு வேடிக்கையாக இருக்கும்.

   மலைப் பாம்பு மாதிரி நீண்டு கிடக்கும் அகன்ற நடைப்பாதையில் ஓர் இளம்பெண்  காலில் சக்கரங்களைக்(Roller skates) கட்டிக்கொண்டு ஒய்யாரமாக என்னை நோக்கி வந்தாள். என் பார்வை அவள்மேல் சென்றது. “எக்ஸ்கியூஸ் மீ” என்றேன். நின்றாள்; “ஓக்கே” என்றாள். நான் அவள் தந்த சக்கரங்களை என் கால்களில் மாட்டிக்கொண்டு கைகளை பக்கவாட்டில் அசைத்தபடி விரைகின்றேன் “ஏன் தடுமார்றீங்க. நிதானமா நடங்க” என என் மனைவி  சொன்னபோதுதான் சுய நினைவுக்கு வந்தேன். திரும்பிப் பார்த்தால். அந்தச் சக்கரப்பெண் நெடுந்தூரத்தில் சென்றுகொண்டிருந்தாள்.

     மாலை மயங்கும் நேரத்தில் சூரியன் ஏரி நீரில் மறையும் காட்சியைக் காண்பதற்கென்றே மக்கள் வருகிறார்கள். பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே சூரியனின் கைவண்ணத்தில் ஏரி நீர் முழுவதும் உருக்கி ஓடவிட்ட தங்கப் பிழம்பாய் மாறுகிறது. வானமகள் வார்த்தெடுத்த அழகிய தங்கத் தாம்பாளமாய்த் திகழும் கதிரவன் கண நேரத்தில் மறைந்து விடுகிறான்.

     பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது. கைக்கடியாரத்தைப் பார்த்தேன். மணி 9.30. காரில் ஏறி கடுகிச் சென்றோம் இல்லத்தை நோக்கி.

முனைவர் அ.கோவிந்தராஜூ

கனடா நாட்டிலிருந்து